Iedereen is wel bekend met de 3 overlevingsresponses. Als er een brullende tijger voor je staat kiest het overlevingsbrein voor ofwel 1) vechten, 2) vluchten of 3) bevriezen. Wist je dat er ook een nummer 4) is? Dat het brein ook voor pleasen kan gaan? Voor mij een eyeopener!
Het is een beetje van alles
Eigenlijk is pleasen een beetje van alle drie de andere strategieën, een ‘extra special’. De impuls om te vechten en vluchten geeft de kracht die nodig is om in sociaal contact te blijven en aanvaardbaar gedrag te laten zien. Daarmee overleef je in de situatie waar je onveilig bent. Het bevriezen heeft tot gevolg dat onze binnenwereld veilig is. Met pleasen blijf je er dus bij en ben je tegelijkertijd voor een deel weg, gevlucht.
Begint als kind
Voor veel mensen geldt dat in hun jeugd de omgeving geheel of gedeeltelijk niet was afgestemd op wat ze nodig hadden. Velen van ons zullen hebben aangevoeld wat de voorwaarden waren van die omgeving om te kunnen verbinden. Als je je eigen grenzen liet varen en je maakte de behoefte van de ander ook jouw behoefte, dan was dat een manier om veilig te zijn. Juist als je afhankelijk was van de omgeving en niet weg kon.
Wat wil ik?
Op deze manier voorspelbaarheid en veiligheid scheppen heeft natuurlijk een prijs, want je doet concessies aan jouw echte behoeften. En grenzen stellen wordt wel erg spannend. Als je er heel goed in wordt om te wensen wat een ander wil, dan kun je jezelf kwijtraken. Dat kan verwarren en frustreren, tot op het punt dat je echt geen antwoord meer hebt op de vraag: ”Wat wil ik?” Hoogsensitiviteit is een eigenschap. Deze eigenschap inzetten bij pleasen is een garantie voor succes. En daar bedoel ik mee, dat je daarmee zeer goed kan ‘blenden’ met je omgeving. En dat voordeel kan tot nadeel hebben dat jij ‘succesvol’ uit contact gaat met jezelf.
Je bent nu volwassen en mag je eigen wensen en behoeftes hebben én daarmee relaties met anderen hebben en houden.
Herken je dit? Wat is echt van jou en wat niet? Kun je het onderscheid aanbrengen? Waar zou je vanaf willen?
Liefs,
Linda
