We zitten vanmorgen aan de ontbijttafel, mijn jongste dochter en ik. Ze filmt me stiekem voor een snapchat naar haar zus. Ik zie het niet, want ik zit ook op mijn telefoon (slecht hè, ik geef het toe, letterlijk en figuurlijk gesnapt).
Ik antwoord dat ik eigenlijk best zin heb in vandaag. Ze filmt zichzelf in de camera en schudt “nee, ik niet”. Ze laat het resultaat van de opname aan me zien.
Het is grappig, zo’n alledaagse maandagochtend. Toch doet het me beseffen dat ik er ook anders bij heb gezeten op zo’n moment. Vol stress, omdat ik opzag tegen een dag met vermoeiende gesprekken, een teveel aan werk, dat nooit af was en ook geen energie opleverde. Aan de ontbijttafel was ik kortaf en misschien het weekend daaraan voorafgaand ook al snauwerig, omdat ik chagrijnig was dat ik weer ‘gezellig’ al die kerstmeuk op moest hangen voor de kinderen. Eerst alles schoon hebben, het gedoe om het erin te hangen, twee keer met mijn ogen knipperen en dan kon ik die rommel weer opruimen. En diep van binnen baalde ik, omdat ik zag dat ik geen betere sfeer kon neerzetten, laat staan ervan genieten.
Vanmorgen heb ik een cliënt die inmiddels prachtig aan het openbloeien is en waar ik aan mag bijdragen. Hoe mooi is dat. Hoe kan ik daar nou geen zin in hebben? Wat een verschil voor mij, met tien jaar geleden.
Het spijt me wel dat Ayla vandaag geen zin heeft in de middelbare school. Het is nog wel een lastige opgave om die aantrekkelijk te helpen maken voor een puber… Het lukt me wel om haar op te vrolijken voordat ze vertrekt. Ze stapt lachend op de fiets en haar licht staat alweer genoeg aan om er een leuke dag van te maken met haar vriendinnen.
Maak jij er ook een leuke dag van?
Liefs, Linda